maandag 19 maart 2018

Verwerken

Alles wat we meemaken moet een plekje krijgen. De één verwerkt in zijn dromen, de ander verwerkt door dagelijkse of nachtelijke tripjes naar de koelkast en weer een ander verwerkt door - al dan niet fanatiek - te gaan sporten. Hoe dan ook hebben we allemaal een manier ontwikkeld die min of meer bij ons past en min of meer het gewenste effect heeft. De Blommetjes verwerken elk op hun eigen manier, ondanks dat ze vanuit hetzelfde genenpakket ontstaan zijn. Ik sta erbij, ik kijk er naar. Het overkomt me. Zie dat maar eens een plekje te geven.

Baby
Baby is nu 11 maanden. Nog even en ze is geen Baby meer. Zo gedraagt ze zich dus ook. Alles is heftiger, intenser en ze ontwikkelt een eigen Ik. Alle nieuwe dingen zijn in de eerste maanden een garantie voor een oerkreet en daarna proberen of de weg terug naar de baarmoeder nog intact is. De conclusie is al snel dat het daarbij om eenrichtingsverkeer gaat. Baby zoekt dus een nieuwe weg terug naar mijn binnenste. Dat kan zowel via mijn schouder, via mijn borst of via mijn navel. Bij voorkeur beukt ze zich een weg naar binnen met haar hoofd. Nu ze kan kruipen en staan biedt dat uiteraard perspectief. De conclusie is nog altijd dat er geen weg meer terug is. Ze zal de confrontaties moeten leren aangaan.

Daar vindt Baby wat van. Baby houdt niet van gedoe. Zodra ze haar façade van schattige, verlegen baby afwerpt, komt haar werkelijke aard naar boven. Ze kan je observeren totdat je je er ongemakkelijk bij voelt. Haar mimiek is dusdanig levendig dat je ziet dat ze er tijdens haar observatie van alles van vindt. Ze vindt wat van je. Ze trekt conclusies. Ze kijkt dwars door je heen. Ze houdt alles - en dan bedoel ik ook daadwerkelijk alles - nauwlettend in de gaten. Als een havik volgt ze sociale interacties. Bij het pinapparaat in de supermarkt houdt ze in de gaten wat ik precies met dat pasje doe en ik weet zeker dat ze mijn pincode ook al opgeslagen heeft. Je kan maar beter alles opslaan wat bruikbaar lijkt voor nu of de nabije toekomst.

Wanneer Baby ontspannen is, komt alles er uit wat ze die dag geregistreerd heeft. In één keer. Als een onverstaanbare verbale diarree vliegt je het één na het andere om de oren. Man denkt soms 'even snel' langs Baby heen te kunnen lopen, wanneer hij na een lange dag werken de keuken binnenstapt. Zodra Baby doorheeft dat Man er is, kruipt ze op hem af met een snelheid die we nog niet eerder zagen en dan begint het. Je kan er maar beter even de tijd voor nemen - ook al zijn er twee andere kinderen die óók wat willen vertellen - het maakt Baby niet uit. Dit is háár moment. Zij moet even verwerken. Negeer je haar? Die decibellen van haar zus lijken te werken. Dat is dan Plan B.

Peuter
Peuter is 3,5 jaar.  Ook Peuter is van het observerende soort. Behalve wanneer het om poep gaat. Poep kan altijd en dien je te pas en te onpas over tafel te slingeren. Gelukkig is ze al zindelijk. Je dient poep als argument naar voren te schuiven in elk willekeurig gesprek, als elk willekeurig argument, tijdens elke willekeurige vraag en vooral in elk willekeurige spelletje.

Die spelletjes. Dat is mooi. Peuter begint (gelukkig) steeds meer zelf te spelen, zonder dat ze van mij verwacht dat ik alles in de gaten hou. Ze zit naast me. Soms best irritant, want Peuter praat dus de he-le tijd. Zodra ze wakker wordt begint ze en ze stopt pas wanneer ze gaat slapen. Eten is ook geen reden om te stoppen met praten: een gesprek voeren terwijl je mond tjokvol zit is namelijk ook heel goed mogelijk en ze heeft er schijt aan dat wij al honderdduizend keer hebben gezegd dat wij het toch echt aangenamer vinden zonder die brij van speeksel en banaan.

Tijdens de spelletjes hoor ik exact wat haar bezig houdt. Ze komt met hele verhalen, waarbij haar oom een paard heeft gered, haar tante door de lucht vliegt in een vliegtuig en Baby een verhaaltje voorleest. Alles wat ze heeft gezien koppelt ze aan voor haar dierbare personen, waardoor die de wildste avonturen beleven zonder dat ze daar zelf vanaf weten. Ook bij het ontdekken van de verschillende nieuwe dingen in huis - die er al sinds dat ze hier woont zijn, maar die ze nooit eerder ontdekte - komen allerlei theorieën naar voren. De dierbaarste personen zijn allemaal deelgenoot van dit fantastische nieuwe object en ze ervaren de meest uiteenlopende emoties. Oma is verdrietig om het windscherm, tante is erg blij om het windscherm en oom gaat met haar dansen onder het windscherm. Multifunctioneel zo'n ding.

Wanneer het verwerken op gang is begint Peuter het leven te bezingen. Eerst ligt ze even op de grond naar het plafond te staren. Ik vermoed dat ze eerst het orkest ordent. Heel voorzichtig hoor je de eerste tonen. Tonen worden woorden. Woorden worden zinnen. Het volume gaat omhoog. Het gaat harder en harder en zodra haar orkest eenmaal op stoom is gekomen kunnen we het best de oordopjes opzoeken die we tijdens festivals en concerten gebruiken. Veelzijdig en volumineus. Laten we het daar op houden.

Kleuter
Kleuter en Baby zijn bijna identiek. Bijna. Baby houdt niets intern: zij heeft overal een mening over en wanneer ze die niet durft te ventileren in de massa, dan zijn wij de Sjaak wanneer ze zich wel veilig genoeg voelt. Kleuter houdt alles intern met als gevolg dat er soms uitbarstingen zijn. 's Nachts tijdens het dromen of overdag wanneer het even niet gaat zoals hij wil. Ik denk eigenlijk dat zijn basis wat minder stevig is als de basis van zijn twee zusjes. We hadden geen idee toen hij Baby was. Ook wij moeten leren en vervolgens verwerken dat we toen misschien onhandige keuzes hebben gemaakt.

Kleuter heeft een levendige fantasie. Hij vindt het moeilijk om realiteit en fantasie uit elkaar te houden. Hij heeft Grote Vragen. Kleuter verwerkt door buiten te spelen en bezig te zijn met datgene waar kinderen volgens mij over de hele wereld mee bezig zijn: een stokje prikken in het zand en liggen op het gras terwijl je naar de wolken kijkt. Kleuter is eigenlijk heel basic.

Bij Kleuter hebben we heel lang geen idee gehad hoe hij precies verwerkte. Ik vraag raad aan mijn ouders, ik vraag raad aan vriendinnen, ik vraag raad aan het consultatiebureau, ik struin Google af naar tips. Ik lees me een ongeluk. Ik ben alleen maar op zoek naar iets tastbaars waarmee ik kan doordringen tot de kern van mijn oudste kind. Zodat ik hem kan ondersteunen in het groter worden en hem kan uitleggen hoe de wereld werkt. Hij lijkt het namelijk zelf niet altijd even goed te kunnen bevatten. Hij wil hulp. Nu hij wat ouder is, heeft hij dat meerdere malen zelf benoemd.

Zo komen we ergens: Kleuter verwerkt door te voelen. Stoeien met Man. Op je blote voeten door het zand en het gras. Kriebels in je buik op de schommel en de glijbaan. Hij verwerkt door te onderzoeken hoe hij in een boom kan klimmen. In zijn fantasie zit hij al bovenin de top. Nu moet hij alleen nog ontdekken hoe hij dat dan daadwerkelijk voor elkaar krijgt en daar kan hij een middag zoet mee zijn. Kleuter verwerkt ook door vragen te stellen. Alles wat in zijn hoofd zit, mag er uit. Soms lijkt het alsof hij heel ver weg is. Dan check ik dat: 'Nee mamma, ik vind de lucht gewoon mooi. Zie je dat ook?'

2 opmerkingen:

  1. Kleuter is een jongen! Die van mij verwerken ook door te stoeien, heel veel stoeien. Jongste prepuber ook door te springen op de trampoline. Heeeeel veel salto's! En de puber verwerkt door te denken en te bouwen, lego, mindstorms, programmeren. Het zijn nou eenmaal jongens!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Oh ja, dat heeft absoluut invloed. Ik merk hier overigens niet echt een verschil tussen meisjes en jongens. KLeuter praat net zoveel, houdt van glitters, roze en jurkjes. Peuter vindt het net zo mooi om constructies te verzinnen of dingen uit elkaar te halen en komt van top tot teen onder het zand terug van buitenspelen ;)

      Verwijderen